عمارها

جنگ تحمیلی، هشت سال تمام با زندگی شبانه روزی مردم ایران همراه بود، نه اینکه گاهی باشد و گاهی نباشد. حرف این نیست که امروز هم شبانه روز در حالت جنگی باشیم و در همان حس و حال و وضعیت زندگی کنیم، اما فراموشی این دوره‌ی سخت و کنار گذاشتن عمدی و سهوی آن از زندگی فعلی و نسل‌های بعدی، بزرگترین خیانت به همه آنهایی است که در آن سال‌ها زندگی کرده‌اند و از همه بیشتر خیانت به رزمندگان و بسیجیان و جانبازان و شهدا.

متاسفانه بعد از پایان جنگ تحمیلی، شرایطی به وجود آمد که خیلی زود دفاع مقدس و آن همه خاطره تلخ و شیرین به تاریخ پیوست و فراموش شد. گویی اصلا چنین حادثه‌ای در ایران رخ نداده است. (اگر روایت فتح شهید آوینی نبود، همین خاطرات مستند ضبط شده را هم امروز نداشتیم)

البته بخش زیادی از این فراموشی قطعا متوجه افرادی است که دقیقا بعد از پایان جنگ تغییر رویه دادند و با این ادعا، بهانه کردند که «نباید ذائقه مردم را بیشتر از این تلخ کرد و مردم به رفاه و آسایش هم احتیاج دارند» به جنگ با فرهنگ دفاع مقدس رفتند.

 فرهنگ دفاع مقدس یعنی فرهنگ ایثار، از خودگذشتگی، جانبازی، شهادت‌طلبی، دوست داشتن دیگران، کمک به دیگران، صبر، تحمل، استقامت، صرفه جویی، جهاد، مهربانی و …

در این که سالهای جنگ، جزو سخت‌ترین دوره‌های زندگی مردم ایران بود، شکی نیست؛ اما در همان سال های سخت و پر مصیبت هم مردم ایران مثل همیشه زندگی می‌کردند و اتفاقا زندگی معنا و مفهوم واقعی خود را داشت. چون فرهنگ غالب، فرهنگ معنا بود. همه چیز در ماده و پول و ثروت و کلاه برداری و جاه طلبی و اختلاس و دزدی و رشوه خلاصه نمی‌شد!

پس ترویج این فرهنگ و گرامیداشت یاد و خاطره شهدا و جانبازان و رزمندگان و بسیجیان به نوعی بیمه کننده‌ی مردم و جوانان و آینده این سرزمین است. به هر حال، اگر می‌خواهیم روایتی درست و اثرگذار از جنگ تحمیلی و دفاع مقدس برای نسل های بعدی داشته باشیم، باید از نگاه صرفا احساسی و تبلیغاتی و هفتگی فعلی عبور کنیم و نگاه و برنامه ریزی درست و بلندمدتی داشته باشیم.

چه زیبا گفت آن بسیجی که اگر قرار است آن هشت سال دفاع مقدس را روایت کنیم، باید فیلمی ساخت به مدت زمان هشت سال، که زندگی شبانه روزی مردم ایران و رزمندگان را نشان دهد. از زندگی عادی مردم در پشت جبهه تا مراحل آموزش و اعزام رزمندگان به جبهه و عملیات!